Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/104

—   96   —

ani butelki, więc przez całą noc oczu nie zmrużę, a jutro będę jak z krzyża zdjęty...
 — Choć do nas — rzekł Groński. — Znajdzie się może jaka butelka i czarna kawa.
 — Ocalisz życie, nie tylko mnie, ale i memu »towarzyszowi«, zwłaszcza, jeśli się znajdą dwie butelki.
 — Poszukamy. Ale o jakim towarzyszu mówisz?
 — Prawda, że to wy jeszcze nic nie wiecie. Opowiem wam przy kieliszku.
 Do mieszkania Grońskiego nie było daleko, więc wkrótce zasiedli we trzech wokoło stołu, na którym znalazła się butelka szlachetnego Chambertina i maszynka z parującą w rozkoszny sposób kawą czarną.
 Świdwicki nabrał ducha.
 — Te panie — mówił — to są istne anioły i z tego zapewne powodu jest się u nich jak w raju, gdzie szczęście polega głównie na wpatrywaniu się w światłość wiekuistą i słuchaniu chórów archanielskich.
 Tu zwrócił się do Krzyckiego:
 — Zauważyłem, że panu i Grońskiemu to wystarcza — ale dla mnie to absolutnie za mało.
 — Tylko nie zacznij ostrzyć sobie języka na