Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/40

 — Toś dobrze rozpoznał. Widzicie, jako się nadstawia i przegina. Żeby się tak puślisko urwało, toby zleciał.
 — Nie zleci, taki syn, bo dobrze siedzi i w puśliskach zdrowy rzemień.
 — Przeginaj się, przeginaj, póki my cię nie przegniem!
 — Obaczcie-no! znów się do niej uśmiecha!
 — Cóż, bracia rodzeni? Pozwolim na to?
 — Nigdy, jako żywo! Nie dla nas dziewka, dobrze! ale pamiętacie, cośmy wczoraj uradzili?
 — Jakże! Musiał on się tego domyślić, bo chytra widać sztuka — i teraz na złość nam się do niej zaleca.
 — I na wzgardę naszemu sieroctwu i ubóstwu.
 — O, wa! wielki mi magnat — na cudzym podjezdku!
 — Ba! przecież i my nie na swoich.
 — Ale jedna szkapa nam została, to jak trzech w domu siedzi, czwarty może jechać choćby na wojnę, a ów i siodła własnego nie ma, bo mu je wilcy zębami porozrywali.
 — I nosa jeszcze zadziera. Co on do nas cierpi? — powiedzcie?
 — To się go spytać.
 — Zaraz?
 — Zaraz, ale politycznie, by starego Pągowskiego nie urazić. Dopieroż, wyrozumiawszy co odpowie, wyzwać.
 — I wtedy już będzie nasz.
 — Któryż ma z nas to uczynić?
 — Juści ja, bom najstarszy. Sople jeno sobie z wąsów wykruszę i nu!
 — Jeno zapamiętaj dobrze, co ci rzeknie.
 — Jako pacierz wam powtórzę.