Strona:Henryk Sienkiewicz-Na jasnym brzegu.pdf/20

się trochę — rzekł. — Powóz pójdzie za nami, a oprócz tego będziemy mogli mówić swobodniej.
 — Dobrze — odrzekła zrezygnowanym głosem pani Elzen.
 Swirski trącił laską woźnicę, powóz stanął i wysiedli. Romulus i Remus, pobiegłszy zaraz naprzód, zatrzymali się dopiero o kilkadziesiąt kroków na przedzie, aby spoglądać z góry na domy w Eze i staczać kamienie ku rosnącym w dole oliwkom. Swirski i pani Elzenowa zostali sami, lecz widocznie ciężyła nad niem i tego dnia jakaś fatalność, zanim bowiem mogli skorzystać z chwili, ujrzeli, jak przy Romulusie i Remusie zatrzymał się nadjeżdżający od strony Monaco jeździec, za którym widać było ubranego po angielsku grooma.
 — To de Sinten — rzekła z niecierpliwością pani Elzenowa.
 — Tak, poznaję go.
 Jakoż po chwili spostrzegli przed sobą