Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/212

 — Czasem to bywa niepodobne — wtrąciła chłodno Fania.
 Złotopolski uśmiechnął się.
 — Pamiętam — rzekł — że dziada mego, Kasztelana, nazywano w salonach za czasów Księstwa Warszawskiego: „Monsieur le Malgrétout”. Przypominam pani, że jestem jego wnukiem.
 — Czyż i panu dają tę nazwę?
 — Spodziewam się, że zasłużę na nią.
 — Więc dopiero w przyszłości?
 — Tak pani! w mojej dewizie przedewszystkiem o przyszłość chodzi.
 — Przyszłość nie zależy od pana.
 — Śmiem sądzić inaczej.
 — Nie radzę panu szczerze. Skądże to zaufanie?
 Złotopolski zniżył cokolwiek głos.
 — Nie wiem, może wytrwałość pana Iwaszkiewicza nauczyła mnie wierzyć, że i najniepodobniejsze rzeczy stać się mogą.
 Fania zarumieniła się mocno.
 — Umie sobie radzić ten pan Iwaszkiewicz — ciągnął dalej Złotopolski, ale dziś takie czasy, że wszyscy muszą sobie sami radzić. Ja naprzykład, nietylko że