Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/117

 — Rok temu, drogi Jasiu.
 — My to najlepiej rozumiemy, co znaczy gospodarstwo!
 — A tak, właśnie dlatego, że siedzimy w Warszawie.
 — Możemy zatem ocenić, jak małe mamy dochody.
 — Zresztą, z raportów naszych ekonomów...
 — Wiesz, Misiu, my jesteśmy męczennicy!
 — Znosimy to z rezygnącyą: „noblesse oblige!”
 — Ktoś dzwoni.
 — Niech sobie dzwoni. Jeżeli wierzyciel, nie oddam mu ani grosza; owszem, zabawimy się. Franciszek, puszczać!
 Po chwili Franciszek, lokaj, otworzył drzwi panu adwokatowi Maszko. Był to młody jeszcze człowiek, który pracą doszedł do kawałka chleba i wszystko sobie tylko zawdzięczał. Prócz adwokatury, zajmował się rozmaitemi interesami i miał się dobrze. Ale że pochodził z mieszczan z Przytyka, szukał tedy bardzo naturalnie związków z szlachetną młodzieżą, któ-