Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/79

nigdy grosza. Powiadają, że nagromadziła całą górę złota. Podobno zorała więcej jak pięćdziesiąt włók pustki. To piekielnica...!
 Zabrzmiały trzy uderzenia dzwonka. Posługacz odgryzł koniec zwitka tytoniu i wyszedł zwolna na peron.
 Jednocześnie otwarto drzwi od strony gościńca, wpadła wichura, unosząc w górę proch i śmieci z podłogi, a lampa łypnęła wysoko w górę kopciem.
 Wtoczył się żwawy krzywonogi człeczyna z ogromnym tobołem towarów na plecach i kosturem w ręku.
 — To Wolle! — mruknęli do siebie chłopi — Udaje się widać znowu na wędrówkę.
 — No, o czemże gwarzycie? — spytał przybyły, składając brzemię i siadając na ławie.
 — Mówiliśmy o Engelstofcie!
 — Można się było domyślić! Wyciągnie biedaczek niebawem kopyta! Ale wiecie najświeższą nowinę?
 — To co stoi w dziennikach?
 — Nie! Mam na myśli to, co stoi przed stacją pod podjazdem.
 — Cóż to takiego?
 — Nowy powóz Engelstofta, kupiony w zeszłym roku. Dopiero co zajechał. Wielka osobistość przybędzie dziś do Sofiehoej!
 — Pewnie jakiś urzędnik...
 — Nie... ktoś wyższy, Mads Iversen!
 — Przecież nie nowy biskup? — spytał starzec z zaciekawieniem.
 — Nie.. ktoś wyższy!
 — Ej! Głupstwa pleciesz! Nie zechcesz chyba wmówić w nas, że przyjedzie sam król!
 — Nie... ktoś jeszcze wyższy!