Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/303

Tem lepiej, trzeba je przezwyciężyć. Rozumiesz Natanie?
 — Rozumiem.
 — A ponieważ tych przeszkód jeszcze trochę zamało, jak przynajmniej ja widzę, dodam ci jeszcze jedną, o której także będzie trzeba pomyśleć.
 — Słucham.
 Pan Joachim zatrzymał się; zwolna nalał sobie wina, przyjrzał mu się pod światło, przytknął kieliszek do ust, posmakował i postawił napełniony do połowy na stole.
 — Wybacz, ale musiałem odwilżyć usta.
 Po chwili zaczął z miną trochę drwiącą:
 — No i jakże ci się podobał ten rudy dryblas, którego odprowadziłeś dziś na Nalewki?
 Pan Natan Lurje spojrzał na Landsbergera i ruszył ramionami.
 — Zawsze się ciebie żarty trzymają. Masz mówić, to mów. Przecież nie dlatego kazałeś mi się za nim włóczyć, żebym mógł wydać sąd o jego piękności.
 — O, bynajmniej! Zresztą, sąd ten byłby bardzo łatwy i stanowczy. Dość spojrzeć na tego chłopca, żeby przyjść do wniosku, że jest on w bliskiem pokrewieństwie z małpą.
 Pan Natan znów wzruszył ramionami.
 — Do rzeczy, do rzeczy, niepoprawny gaduło!
 — Otóż pragnąłbyś może dowiedzieć się, poco przyjechał ten ładny chłopiec do Warszawy?
 — Z chęcią.