Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/302

 — Myślę, że masz wiele racji, twierdząc, iż jest poza nami ktoś, co nas zdaje się trzymać w ręku.
 — A więc?
 — A więc... trzeba wyjść z tego położenia.
 — I?...
 — I... „likwidować“.
 — Kiedy?
 — Jak najprędzej.
 — Ba, gdyby tylko można. Najpierw, „fabryka“ jest, wskutek onegdajszej wizyty, w zupełnym rozstroju...
 — Co dalej?
 — Powtóre, z Ejtelesem w tej chwili będzie bardzo trudno...
 — Więcej?
 — Jak dotąd, więcej nic.
 — To niewiele. Dziwię się, że taki rozsądny człowiek, jak ty, kochany Natanie, nie przypomniałeś sobie przy tej okoliczności waszego polskiego przysłowia.
 — Jakiego?
 — Bardzo mądre przysłowie, jak na taki głupi naród.
 Tu pan Joachim powtórnie skalał swe ucywilizowane usta barbarzyńskim polskim językiem:
 — Pieczone gołąbki nie lecą same do gąbki. Aha! czy źle powiedziałem?
 — Wybornie.
 — Otóż dowodzisz mi, że są przeszkody.