Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/196

przód. Nikt nie odrzuci dobrego interesu, który mu za nic zaproponujesz.
 — Ależ cel, cel? — pytał coraz bardziej zdziwiony pokątny doradca.
 „Josek“ spojrzał na niego z ironią. Rzekł powoli:
 — Widzisz, cele moje należą do mnie. Radzę ci nad tem się nie zastanawiać.
 Po chwili dodał:
 — Jeden warunek jest konieczny: oto, ażeby ten, kto ma zbankrutować, znajdował się koniecznie w stosunkach z Ejtelesem i Sp. i ażeby, upadając, grubo zarwał tę firmę.
 — Aha!
 — Od jutra zaczynasz szukać. Rozumiesz?
 — Rozumiem.
 — A teraz następna kwestja. Posyłałeś do Apenszlaka, żeby przyszedł?
 — Posyłałem. Stało się tak, jak ci mówiłem. Odpowiedział, że jeśli mam interes, mogę do niego przyjść. On się uważa za grubą rybę i na moje wezwanie nie przyjdzie.
 — Zapłaci za to — odrzekł chłodno „Josek“. — Daj mi pióro.
 Siadł przy biurku i wyjął z kieszeni ćwiartkę papieru. Przejrzał ją pod światło, a przekonawszy się, że kartka posiada wodne znaki w rodzaju gwiazdek, napisał na niej parę słów. Następnie włożył papier do koperty i zaadresował.
 — Poślij to do Apenszlaka. A teraz do widzenia.