Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/278

 Gdyby kto zajrzał w owej chwili w twarz byłemu komornikowi, ujrzałby jego rysy konwulsyjnie wykrzywione.
 Był to ten sam poranek, kiedy „Fryga“ naradzał się z adwokatem i z Solskim.
 Około jedenastej rano pan Onufry usłyszał jakieś głosy w kuchni, leżącej niedaleko gabinetu. Podniósł się... Słuchał przez chwilkę, wreszcie otworzył drzwi od kuchni i stanął w nich.
 W kuchni znajdowały się dwie osoby, służąca i roznosiciel z telegrafu.
 — To chyba nie tu... to nie może być — mówiła stara kobieta...
 Roznosiciel trzymał w ręku telegram.
 — Jakże się nazywacie? — pytał.
 — Joanna Gniazdowska....
 — Właśnie tak napisane. Joanna Gniazdowska... Telegram do was...
 Kobieta kręciła głową.
 — To nie może być... Jakem żywa, nikt do mnie żadnych telegramów ani listów nie pisał.
 W tej chwili spostrzegła stojącego w drzwiach pana.
 — Proszę pana... — zaczęła.
 — Słyszałem... słyszałem... — przerwał jej były komornik, próbując okrasić twarz dobrodusznym uśmiechem. — Niema co!.. Telegram do Joanny... Trzeba wziąć... Nie ugryzie was przecie.
 Pan Onufry wziął papier z ręki roznosiciela.