Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/235

 Za oknem nowa potężna fala gromu odbiła się echem od granic horyzontu... Wewnątrz odpowiedziały wezwaniu dziewczęcia uderzenia w drzwi, widocznie komunikujące się z sąsiedniem mieszkaniem.
 Drzwi trzeszczały...
 Robak puścił dziewczę.
 — Przekleństwo! — mruknął.
 Jadzia szybko skoczyła w tył. Przy świetle błyskawicy spostrzegła przewróconą na oknie butelkę, która służyła przed chwilą za lichtarz. Ta butelka mogła być dla niej bronią.
 W tej chwili drzwi ustąpiły.
 — Przekleństwo! — powtórzył Robak.
 Strasznie było teraz na niego patrzeć. Jego maleńkie oczki nabiegły krwią... Konwulsyjne drgania poruszały mu znów dolną szczękę.
 W wywalonych drzwiach stanęła postać, która kiedy indziej wzbudzałaby śmiech...
 Był to starzec łysy i przygarbiony. W samej bieliźnie, widocznie dopiero co wstał z łóżka. W jednem ręku trzymał świecę, w drugiem ciężki szewcki młotek.
 Stanął we drzwiach i obrzucał pokój pytającym wzrokiem.
 — Przekleństwo!.. — mruknął po raz trzeci Robak.
 Zagryzł blade wargi, aż pokazały się na nich krople krwi.
 Sam sobie jest winien... Jak mógł być tak nierozsądnym. Zapomniał o sąsiedzie, mieszkającym przez drzwi, jedynym oprócz niego lokatorze chałupki. Zresztą nic nadzwyczajnego: stary szewc, pijaczyna, który wię-