Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/229

bak, chociaż dobry znajomy gospodarza szynku i razem właściciela domu, mieszkał tu dopiero od dziesięciu dni. Wprawdzie zamieszkiwał przedtem w paru innych miejscach na Nowej Pradze, ostatnio u maglarki, ale cóż ztąd? Mógł się wyprowadzić na Wolę, na Powązki. Zresztą, coby mu mogła zarzucić?..
 W samej rzeczy, to byłoby prostsze.
 Ale krew burzyła się w żyłach łotra. Jego małe siwe oczki ciskały błyskawice. Na skroniach występowały mu na wierzch żyły. Przy trzecim półkwaterku jego postanowienie ostatecznie ukształtowało się.
 Uderzył pięścią w stół.
 Rozmawiający podnieśli nań oczy. Rudy gospodarz zbliżył się ku stołowi.
 — Słuchajcie — rzekł im Robak — chce każdy zarobić po trzy ruble?..
 — Za co nie?
 — Uważajta! — Robak umyślnie naśladował gwarę ludową. Sprowadziłem sobie na górę małą sikorkę...
 Zły uśmiech przemknął się po jego wargach...
 — No?
 — No i chciałbym się z nią pobawić...
 Ze strony dwóch włóczęgów dał się słyszeć urywany, szyderczy śmiech.
 — Kto ci, brachu przeszkadza? — pytał Świstak.
 — Nikt... Ale widzita, sikorka może zacząć hałasować...
 — Taka?
 — Taka...
 — O co ci idzie? gadaj... — wtrącił się Jurek.