Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/173

 — Nie mówiłem ci nazwiska dziewczyny?
 — Nie... Ale siostra Polnera musi się chyba nazywać Polnerówna...
 — Właśnie, że nie.
 — A?..
 Pan Onufry podał Robakowi kartkę papieru...
 — Masz tu napisane jej nazwisko... Rysopisu nie potrzebuję ci dawać. Jakby skórę zdjął z tamtego.
 — I?..
 — I, mój kochany, twoja rola zacznie się jutro między 4-ą a 5-ą. Dziewczyna ta jest w tej chwili guwernantką na jednej z pierwszorzędnych pensyj. Jutro między 4 a 5 zostanie ztamtąd wypędzona, obarczona ciężarem hańbiącego podejrzenia...
 Robak spojrzał z zdziwieniem na twarz Onufrego.
 — Już? — zapytał tylko.
 — Już...
 — I to zrobiłeś ty?
 — Jeszcze nie zrobiłem... W tej chwili zrobię.
 Wziął z kupki papierów kopertę z listem, zakleił ją i napisał na wierzchu adres: „Wielmożna Panna Śniadowicz, przełożona pensji, ulica Krucza Nr. XX.
 Robak spoglądał nań z oczekiwaniem.
 Były komornik przylepił markę miejską do koperty i zadzwonił. Weszła stara służąca.
 — Wrzucić to zaraz do skrzynki pocztowej — rzekł.
 Potem odrzucił się w tył fotelu i dodał, zwracając nieco ironiczne spojrzenie w stronę Robaka:
 — Już...