Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/172

 Na tem słowie położony był akcent.
 — Tak jest, nasz... — odpowiedział p. Onufry.
 — I to jeszcze nie wszystko... List zawiadamia o wysłaniu przekazu na koszta na tysiąc rubli.
 — Tysiąc rubli?
 — Otóż, chciałem zapytać ciebie: czy chcesz mieć z tego pięćset?..
 — Kiedy?
 — Zaraz..
 — Jak to? Przekaz już zainkasowany?
 — Jeszcze nie, ale ja gotów jestem zaforszusować...
 — Ach!..
 Pan Onufry z flegmą wydobył z kieszeni gruby pugilares i odliczył pięć storublówek. Położył je na stole. Na ten widok oczy Robaka zapaliły się mimowoli dziwnym połyskiem... Wyciągnął rękę w kierunku pieniędzy. Ale były komornik zatrzymał jego dłoń...
 — Powoli — rzekł z lekkim uśmiechem na ustach — a skrupuły?
 — Kpisz?..
 Za chwilę pieniądze przeszły do kieszeni Robaka. Ajent pana Onufrego wyprostował się na krześle, wyglądał teraz zupełnie inaczej. Miał bez porównania pewniejszy siebie wyraz twarzy.
 — I co robić? — pytał.
 — O, jak na teraz, będziesz miał dość łatwą a nawet przyjemną robotę...
 Robak spoglądał na byłego komornika z oczekiwaniem.