Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/69

— 65 —

 — Proszę nie żartować, proszę iść... Ja jeszcze zostanę — spojrzała na zegarek — mamy przed sobą coś pół godziny do dzwonka... Chciałabym zobaczyć zachód słońca.
 — Ja mogę być tymczasem pani kawalerem-opiekunem — wtrącił żartobliwie Homicz.
 — O! kobiety, które same puszczają się przez Ocean, nie potrzebują opiekunów...
 Zaśmieli się wszyscy.
 Wreszcie Litwin z Manią odeszli no schodach w głąb. Jadwiga i Homicz siedzieli długi czas w milczeniu. Zmierzchało; zapalono latarnie. Jadwiga zmyślała. Szczepan kręcił nielitościwie wąsa. Teraz pod nieobecność Mani i Litwina odeszła go jakoś ochota do żartów.
 Naraz odezwał się odgłos dzwonka.
 — Pani! — rzekł nieśmiało młodzieniec — już dzwonią....
 — Ach! więc trzeba iść.... — rzekła.
 Podniosła się.
 Szczepan czekał, ażeby Jadwiga oparła się na jego ramieniu. Ona zrozumiała jego wyczekujące spojrzenie.
 — O — rzekłą — jestem teraz dość silna. Sama pójdę. Nie chcę pana niepokoić.
 Podniosła się.
 Skłoniła się — i poszła naprzód.
 On nagle posmutniał.