Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/637

— 633 —

codziennych sensacyj dziennikarskich, te wieści łechtały, jak pieprz z Kajenny.
 Jadwiga rozumiała, że to idzie o jej sprawę...
 I teraz siedziała wpatrzona, jak w słońce, w ten list wyblakły i w brudny wycinek gazety, gdy wtem.... uderzyły gwałtownie drzwi.... odezwało się łkanie spazmatyczne.... potem jak gdyby śmiech serdeczny,... wreszcie w objęcia jej padła jakaś postać biała, prześliczna, słoneczna, o złotych włosach, tym razem — zamglona, zapłakana.
 Była to „Sarenka“.
 Wpadła z impetem kuli. Pewna serdecznego przyjęcia, dzieweczka rzuciła się na łono starszej przyjaciółki, przytuliła załzawione swe lica do jej piersi — i szlochała, szlochała... W sercu Jadwigi obudził się mimo woli instynkt „mateczki”, jak ją jeszcze na pensyi w Hamburgu nazywano; przycisnęła dziewczynkę do swego łona, zapomniała na tę chwilę o swoich własnych, troskach i zmartwieniach i zaczęła pocałunkami okrywać oczy, włosy i czoło małej swej przyjaciółki.
 Pytała:
 — Co ci jest, droga moja Ethel? (takie imię nosiła na pensyi „Sarenka”.)
 Ta w odpowiedzi zaniosła się tylko płaczem; wreszcie przecież i to ustało.
 Łzy „Sarenki” oschły.