Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/129

— 125 —

uśmiech, widział ją kiedyś... a może tylko.... coś podobnego.
 Tak! — ta twarz podobna jest do twarzyczki Jadwigi....
 Zamyśla się.
 — Ah! czyż to być może? — mówi sam do siebie — zaczynam miewać halucynacye. Wszę dzie widzę jej twarz.
 A jednak... — przygląda się znów miniaturze — to rysy i uśmiech Jadwigi. Zkądże znowu? i zkąd ten dziwny przedmiot w kieszeni od kamizelki?
 To samo pytanie zainteresowało także Gryzińskiego. Kręci on głową; naraz pyta Homicza:
 — A popatrzyłeś pan, czy niema tam nic więcej w tej kieszeni?
 Homicz sięga do kamizelki i wydobywa ztamtąd jakiś zmięty papier. Gryziński ogląda to uważnie — i woła:
 — Zagadka wyjaśniona.... W ten papier musiała być owinięta miniatura. Jest tu napis, patrz pan. Napisano „Morski”.... Znam jego pismo: bazgrze, jak kura nogą. Wniosek ztąd prosty: miniatura jest własnością Morskiego.
 — Ale zkąd się wzięła w mojej kieszeni?
 — Przecież jej pan nie ukradłeś!.. Wyjaśnienie może być tylko jedno. W chwili, kie-