Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/155

 STRAŻ: (woła)  Ląd widać przed nami!
 PEER: Mój kufer! Ma kasa! Znieść na pokład...
 STARSZY MAJTEK:  Sami
Znieście! Co innego mamy do roboty.
 PEER: Żartowałem sobie, kapitanie złoty —
Tak, to były żarty, któż na żarty zważa...
Dam twoim biedakom... Wspomogę kucharza...
 KAPITAN: Maszt wielki się złamał!
 STERNIK:  Żagiel opadł!
 STARSZY MAJTEK: (z przodu, okrętu)  Ława!
 KAPITAN:
Statek idzie w drzazgi! Ha! Przegrana sprawa!

Ławice i rafy.

Okręt tonie — we mgle widać łódź ratunkową, w niej dwóch ludzi. Fala uderza w czółno, które się zatapia. — Słychać krzyk, po chwili łódź wyłania się znowu, tramem do góry.

 PEER: (wynurza się z pod wody w pobliżu łodzi)
Łodzi! Łodzi! Duszy mojej
Pomóż, Panie, jako stoi
W Piśmie Świętem!

(czepia się tramu łodzi)

 KUCHARZ: (wyłania się z drugiej strony)
 Mocny Boże,
Niech mi łaska Twa pomoże!

(chwyta się tramu)

 PEER: Precz!
 KUCHARZ:  Precz!
 PEER:  Będę bił... do czarta!
 KUCHARZ: I ma ręka też coś warta!
 PEER: Puść, bo pięść ci ma dogodzi...
Na dwóch miejsca niema w łodzi!