Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/116

 ANITRA: Lecz ja nie mam duszy!
 PEER:  Mieć ją będziesz....
 ANITRA:  Panie,
A jakim sposobem?...
 PEER:  Zaraz to się stanie!
To sprawa jest moja! Znajdziesz w mej osobie
Swego wychowawcę — tyle mówię tobie!
Nie ma duszy! — — Prawda! Głupieś ty stworzenie,
Z bólem to spostrzegłem, ale ja to zmienię;
Na duszę dość miejsca... Chodź, cząstkę-ć wymierzę. —
Widziałem to zaraz, mówię całkiem szczerze...
Tu miejsce i tutaj... juści, do zbyt dużej Nie dojdziesz mądrości, jednak ci posłuży
Jaka taka dusza... Nie skąpię ci chleba:
Tyle jej posiędziesz, ile ci jej trzeba.
 ANITRA: Prorok jest przedobry.
 PEER:  Nie chcesz? Co to znaczy?
 ANITRA: Ja... ja...
 PEER:  Mówże śmiało!
 ANITRA:  Wolałabym raczej —
 PEER: No, dalej...
 ANITRA:  Niewiele idzie mi o duszę...
Wolałabym raczej...
 PEER:  Mów-że!
 ANITRA: (wskazuje na jego turban)
 Wyznać muszę,
Ten opal...
 PEER: (oczarowany, podając jej klejnot)
 Anitro, córo nieodrodna
Prapramatki Ewy! Przejmujesz mnie do dna!
Ciągniesz magnetycznie na swą słodką drogę...
Wszak jestem mężczyzną, wyprzeć się nie mogę —
Gdyż słusznie powiedział pewien zacny pan:
„Das ewig Weibliche zieht uns an!”