Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/174

 — Kto to przyjechał?... kto to jest?... dlaczego nie podjeżdża... co to znaczy?... — wołali rozgorączkowani bracia Laccy.
 — Czyje to konie? — pytali chórem rodzice panny młodej.
 — Kto to taki? — wołała zaciekawiona panna Emilja, zapominając o swej niedoli.
 Różański spojrzał w okno i rzekł obojętnie:
 — A!... to moja kareta...
 Starzy Laccy, młodzi Laccy i panna Lacka osłupieli.
 — Jakto? co?! jakim sposobem? — pytali rodzice panny młodej.
 Różański, zawsze spokojnie, zwrócił się do narzeczonej i rzekł:
 — W miasteczku Stajankach złamał się dyszel przy karecie, nie mogłem jechać dalej, karetę zostawiłem u kowala, a sam nająłem pierwszego lepszego chłopaka z końmi, chcąc stanąć prędzej na miejscu. Myślałem, że naprawa dłużej potrwa, widzę, że się prędko załatwili — dodał jakby do siebie.
 Panna Emilja uśmiechnęła się rozkosznie, z oczu jej tryskało szczęście, podeszła o krok bliżej do narzeczonego i szepnęła w zruszonym głosem:
 — Jakie to szczęście, że panu nic się złego nie stało, nic mi pan o tem nie mówił... a jaki niedobry...
 I spojrzała mu w oczy ze słodką kokieterią.
 Zmiana była tak prędka, że Różański patrzał na nią zdumiony; promienny blask w oczach, które spoglądały tkliwie, radość, bijąca z całej twarzy, głos pieszczący, sprawiały mu ból nieznośny.
 Domyślił się wszystkiego, zagryzł usta i mruknął z cicha:
 — Coś bajecznego!
 — Co pan mówi? — szepnęła z uśmiechem.
 Wzdrygnął się, ale się opamiętał i odparł prędko:
 — Nic mówiłem nie o tym drobnym wypadku, ponieważ pani wydała mi się nieswoja.
 Podała mu rękę żywym ruchem i rzekła z prośbą w glosie:
 — O! niech mi pan daruje! Byłam dla niego tak niedobrą, ale bolała mnie głowa. Zresztą wzruszenie...
 — Teraz już panią nie boli? — zapytał z odcieniem ironji w głosie, której nie zauważyła.