Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/167

 — Byłaby katastrofa, co! Pomyślcie, ile dramatów i rozdzierających scen; panna Emilja musiałaby wyszarpnąć ze swej duszy brylanty. Stary wyga Lacki zacząłby szukać znowu bogatego zięcia i — o zgrozo! oko jego mogłoby paść na naszą grupę. Gwałtu! czekam jeszcze pół godziny! kwadrans! potem kwituję z wesela i zmykam!
 — Cicho! idzie ktoś.
 — Idzie i szeleści — może już panna Emilja.
 — Cicho bądź, Stasiu — mitygował kuzyna pan Stefan.
 Do salonu weszła prędko młoda, przystojna kobieta, ubrana w różowy atłas i ciemno-bordo róże. Spojrzała na grupę panów i szybko posunęła się naprzód, mnąc w ręku koronkową chusteczkę.
 Pan Józef Okmiński wyszedł na jej spotkanie. Ona chwyciła go za rękę.
 — Józefie, bój się Boga, czemu on nie przyjeżdża?
 — Przecież panna młoda jeszcze nie gotowa?
 Skrzywiła się i wzruszyła ramionami.
 — Dawno ubrana, czeka i nie chce tu wychodzić, bo się wstydzi. Ale co to jest, że jego niema?
 — Spóźnił się poprostu, zaraz pewno nadjedzie.
 — Przecie on ma przyjechać własnemi końmi, prawda?
 — Właśnie dlatego spóźnia się; ze Skib trzeba jechać dwie doby, może na jakim popasie coś go zatrzymało. Wreszcie niepotrzebnie się alarmujecie, dopiero po piątej.
 — Dobry jesteś! o szóstej naznaczony ślub.
 — Do tej pory dwadzieścia razy przyjedzie, uspokój się, Marychno! a gdzie są młodzi Laccy? nie zbyt gościnni, że tak schowani.
 Młoda kobieta uśmiechnęła się.
 — U Emilki są, chodzą od okna do okna. Słuchaj, Józiu, a jak on naprawdę nie przyjedzie?
 — Ale co znowu! mówię ci, bądź spokojna; dwa dni rwał końmi, może je zmęczył i teraz się wlecze.
 — Pójdę, uspokoję Emilkę.
 Zaszeleściała suknią i wybiegła z pokoju.
 Pan Staś przyskoczył do kuzyna.