Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/221

 — Człowiek pod każdym względem...
 — I t. d., i t. d. Nie powtarzaj się, Krzysiu, znam już to napamięć. Zresztą walory takie posiada nie on jeden.
 Krystyn rozłożył ramiona bezradnie. Dada śmiała się serdecznie.
 — Ale on chce ci dać szczęście i założyć z tobą rodzinę.
 — Nareszcie trafiłeś na to, co jest dla mnie najważniejszem. Tylko nie zgłębiasz dostatecznie treści owej rodziny. W takiej jedynie zajaśnieje szczęście i zakwitnie piękno, w której obie strony ożywione są jednakowem uczuciem i pragnieniem. Ale uczuciem głębokiem i prawdziwem nie... szałem. Powiedział mnie to raz... ktoś...
 Zająknęła się, dodała ciszej:
 — I miał wielką, wielką rację.
 Była chwila milczenia, w której każde z nich co innego myślało, lecz myśli te krążyły w niewielkiej od siebie odległości.
 Mały Kubuś podbiegł do matki i wskoczył jej na kolana. Dada zaczęła go pieścić a Kasia nagle spojrzała na zegarek.
 — Powinni już być, pociąg dawno przyszedł!
 — Gdzie tatuś? — spytał chłopczyna.
 — Tatuś pojechał samochodem po gości na stację — odrzekła Dada i zwróciła się do Kasi.
 — Skoro pan Andrzej był teraz znowu z chłopcami w Poznaniu, to zapewne i Wojtek Dębosz jedzie do nas, bo skądże trzy osoby jak podaje telegram.
 — Może jedzie Pobóg?
 — Wątpię, byli już w Poznaniu a teraz są w Krążu.
 — Dla Wojtka nie telegrafowałby w ten sposób.
 Ale za chwilę porwali się wszyscy z ławki.
 — Podjeżdżają! — krzyknęła Kasia z krwawym rumieńcem na twarzy.
 Zahojski bystro spojrzał na nią, potem na Dadę, która uśmiechnęła się i ni z tego ni z owego ucałowała Kasię.