Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/222

 Krystyn zrobił wielkie oczy.
 — Chodźmy! — zawołała Dada. — Już są!
 Wtem z poza węgła odnowionego skrzydła gmachu wypadł Tomek i z rozwianą czuprynką jasną biegł jak szalony do Kasi. Dopadł do niej i chwycił jej ręce, rozczerwieniony, radosny, całował je, śmiejąc się z uciechy.
 — Tomek, kto z wami przyjechał jeszcze?
 — Jakiś zagraniczny pan, nie wiem kto.
 — Zagraniczny?
 — Tak jest, panowie poprowadzili go do mieszkania. Oj, jaka piękna wystawa, jaka piękna! Aż niewiadomo było na co patrzyć.
 Tomek unosił się w zachwytach a Kasia spoglądała na dom, gdzie Dada znikła i Krystyn. Lecz za chwilę na bocznej werandzie pośród listowia pnączy zamajaczyła wysoka postać męska. Kasi zabrakło tchu w piersiach.
 Dębosz zbiegł prędko ze schodów. Tomek skoczył do niego i zaraz rzucił się znowu w drugą stronę ujrzawszy dzieci.
 Kasia i Andrzej powitali się w milczeniu. Jego ciemna głowa była długo pochylona nisko przy jej dłoniach, które drżały zbyt wyraźnie.
 — Kto z... panem przyjechał? — spytała, patrząc mu jasno w oczy.
 — A... to cała historja!
 Uśmiechnął się, hamując wrażenie jakie wywarło na nim przywitanie Kasi.
 — O, właśnie idą panowie!
 Prawie rad był, że może rozmawiać z nią w tej chwili o czemś innem.
 Strzelecki, Krystyn i jakiś obcy jegomość zbliżali się istotnie. Dębosz odsunął się parę kroków, by ochłonąć. Kasia zapanowała także nad sobą. Patrzyła ze zdumieniem na cudzoziemca. Średniego wzrostu, chudy, prosty i nieco sztywny, głowę miał bardzo typową. Czaszka pokryta przerzedzonemi