Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/220

 Krystyn spojrzał ukradkiem na Kasię a ona rzekła drżącym nieco głosem:
 — Przyznaję słuszność Dadzie, że rodzina to piękno życia, ale taka rodzina jak wasza, jak Pobogów, w które wniknął promień szczęścia. Wtedy zupełnie inaczej patrzy się na świat, bo jest to ogromne ukochanie w duszy, jest ten promień ciepły i jasny, który ozłoci każdą chwilę i całe lata.
 — Patrzcie się! — zawołał Krystyn — i tak oto mówi kobieta nowoczesna, samodzielna, która nie chce zakładać rodziny!...
 — Ja nie chcę rodziny? Kto ci to powiedział?...
 — Stwierdzasz dowodami. Nie chcesz słuchać o powtórnem małżeństwie, więc nie odczuwasz w życiu swojem braku owego ciepła i jasnego promienia.
 Kasia poczerwieniała wzburzona.
 — Odczuwam bardziej niż sądzisz. To mało! pragnę szczęścia i rodziny, pragnę tego piękna całą organiczną istotą swoją, ale...
 — Ale człowieka, który ci to zapewnić chce odpychasz. Że już pomijam względy materjalne, których w obecnej twojej sytuacji zaniedbywać nie należy. Twój stan majątkowy dzisiejszy po... przejściu, — że się tak wyrażę — Wara.
 — Może zaniechamy tego tematu — przerwała sucho.
 — Przepraszam! Teraz nie jest to co dawniej było, Kromiłów zrobił się Kromiłówkiem, ale na tem nic a nic nie zależy temu, kto chce ofiarować ci dom swój, nazwisko...
 — Lepszych, niż te, które noszę nie potrzebuję i nie otrzymam.
 — Tytuł...
 — Nie obchodzi mnie wcale! Miałeś słuszność, jestem nowoczesna i na te rzeczy obojętna. Zostawiam takie zachęty kobietom próżnym.
 — Jest bardzo bogaty.
 — Jakoś mnie to nie porywa...