Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/262

 — Cóż ta to znowu będzie?! — pisnęła.
 — A jak myślisz?
 — Czy ja ta wiem? — mizdrzyła się. — Musi panicz weźmie mnie przed się i... wycałuje...
 Oczy jej i usta prosiły o to...
 — Otóż omyliłaś się, na koniu nie wygodnie całować.
 — A bo to raz było... i było wygodnie?...
 — Nie, dziś chciałem ci się tylko przypatrzyć. Kraśna z ciebie dziewka, niema co!
 Demon kręcił się młyńcem. Lodzia piszczała ze strachu.
 — Oj, paniczu serdeczny! Zletę na ziemię! Panicz mnie trzyma w powietrzu, kieby tego kociaka i tylko patrzy...
 — A tybyś chciała?...
 — Niby to panicz nie rozumie?...
 — No, to masz!
 Wyciąłem jej całusa na różanym policzku, aż dziewczyna spłonęła ogniście.
 Postawiłem ją na ziemi.
 — I... i... i... abo to tak panicz dawniej całował?... to na nic!... Pan praktykant cięgiem mnie napastuje, bych w usta pocałować, alem nie dawała, bo to la panicza.... a tera panicz tylo tak??....
 — Jak pan Ganiewicz potrafi lepiej, to używaj!....
 Dziewczyna przestępowała z nogi na nogę rozmarzona i zasępiona jednocześnie, patrzyła mi w oczy pokornie...
 — Nikt tak na świecie nie potrafił, jak panicz, kieby żarem całował dawniej, a tera panicz w oczach ma takiego cosi... że się boje.
 — „Ma pan w oczach moc upiorną“ — zaszeptał mi