Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/227

rzeczonej i razem z nią zrobi wypis dokładny wyprawy. Proszę prędko zrobić ten wypis i mnie przedstawić. Pojedzie pani ze mną i moją narzeczoną do Warszawy po zakupy.
 Chmielnickiej wystąpiły na twarzy czerwone wypieki. W oczach pokazały się łzy. Zaczęła coś bąkać.
 Wtem babka blada jak kreda, rzekła tonem mrożącym:
 — Panna Chmielnicka podlega tylko moim dyspozycjom i nikt prócz mnie, prawa do niej niema.
 Gabrjel sarknął jakiś epitet przez zęby i dodał głośno:
 — Zobaczymy! Zwrócił się do Korejwy: — Pan przygotuje za tydzień dziesięć tysięcy rubli, gotówką, koniecznie, będą mi potrzebne.
 — Czyś ty zwarjował do reszty? — zawołała babka.
 Korejwo ostentacyjnie wzruszył ramionami.
 — Dalibóg!... pan to tak jak dziecko.
 Gabrjel ścisnął pięść i położył ją na stole, patrząc na babkę i Korejwę wzrokiem doprawdy bestjalskim, okropnym.
 — Ja wam wszystkim pokażę, kto ja tu jestem... Ja wam teraz... ja wam...
 — Gabrjelu, zastanów się, tracisz miarę — ostrzegłem go cicho, lecz z naciskiem, pochyliwszy się ku niemu. — Jesteś rozdrażniony, ale bądź dobrze wychowany.
 Wtem hetmanówna wybuchnęła histerycznym płaczem, zerwała się z krzesła i, wpychając sobie chusteczkę w usta, opuściła salę. Gabrjel zarechotał przykrym śmiechem i, wskazując mi odchodzącą, zawołał na głos:
 — Widziałeś dziewkę!... ryczy!... Czego ona ryczy