Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/150

 — Cicho, dziecko... nie płacz. Wiedziałem... o twych uczuciach i... walczyłem. Na tarasie wówczas postanowiłem cię ostrzedz. Pamiętasz?...
 Lucia wyrwała rękę z jego uścisku i zakryła mu usta.
 — Nie mów! Nie mów więcej. Niech ta złuda zostanie, ten jedyny błysk.
 — Luciu, źle mnie wtedy zrozumiałaś.
 — Milcz, milcz Waldy! powiedz: tyś mnie nigdy nie kochał? Och! nie miłością braterską! ale tą inną, tą... dawną swoją... Czy nigdy...?
 Starli się wzrokiem. Jej był drapieżny, jego zbolały, lecz stanowczy.
 — Nie, Luciu.
 — Boże mój! A ja myślałam, a ja!... tak cię strasznie kochałam!
 Rzuciła się znowu do niego.
 — Waldy... Były chwile... pamiętasz?...
 — Wiem. I przepraszam cię za nie, Luciu. Byłem nieuważny, może — bezczelny, ale nie mogę być niesumiennym. Tamto były chwile krótkiego szału... nerwów. Jestem mężczyzną... działałaś na mnie, przyznaję. Jednak to nie... miłość.
 — Więc nic dla mnie w twem sercu niema, nic!?...
 — Jest głęboka miłość braterska, i żal, i boleść, i współczucie, i wielkie pragnienie, abyś była szczęśliwą, Luciu. I dlatego...
 — Odradzisz mi pewno iść za Jurka? — syknęła ze strasznym śmiechem.
 — Nie, tylko lękam się o ciebie.
 — Więc uratuj! Zechciej, żądaj, rozkaż, abym była twoją żoną! Zostanę. Bądź pewny: niewolnicą będę!
 Waldemar milczał.
 — Nie powiesz tego — prawda?
 Nie dał odpowiedzi.
 Lucia po chwili znów zbliżyła się do ordynata. Ręce oparła na biurku, i pochylona całą postacią naprzód mówiła urywanie:
 — Wybrałam Jurka... bo on mnie kocha. Wie wszystko, co ja cierpię, i chce mi dać ukojenie. Matki nie mam! ona już Barska. Przy dziadziu, obok ciebie, nie będę!... Cóż pocznę?... A Jurek mnie kocha. Będę żyła dla innych... Może wytrzymam...
 Łzy spadły z jej oczu.