Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/141

 — Porzuć złudzenia. Idź w swój istotny świat, o dawnem środowisku zapomnij.
 Młodzieniec wstrząsnął się, jak pod zimnym prysznicem. Duma wezbrana złością, ugryzła go boleśnie.
 — Prawda! Prawda! Poco ja tu?!
 Żal niesłychany błagał o litość, ale trzeźwa rzeczywistość chłostała. Obowiązek jął go coraz ostrzej tyranizować swą mową.
 — Przyjechałeś uczyć się, korzystać; płacą za ciebie, a ty — hulasz?!...
 Serce zalała mu krew.
 Duma cisnęła mu do oczu straszny widok zrujnowanego Czerczyna, matkę opuszczoną, biedną, bankrutkę po dwuch synach i jego samego ze zgiętym karkiem pod drzwiami magnackiego zamku. Cisnęła mu nędzę przyszłych upokorzeń, wiecznej żebraniny i pukania do łaskawości miljonowego wuja, ordynata. Cisnęła mu wzgardę i niechęć.
 Pokusa dawała mu słodkie nadzieje.
 Duma rzucała obelgę.
 Bohdan snuł się obok Burgu niby pijany. Chciał wyrwać pokusę z piersi, ale i dumę chciał odrzucić precz.
 Obie mu dokuczały.
 Zjawa upadłego Czerczyna zwyciężyła.
 Michorowski stanowczym krokiem ruszył przed siebie, mijając pałac.
 Wtem zobaczył, że chłopak z gazetami ucieka, ile sił starczy. Papiery rozpadały się po drodze.
 Bodzio się obejrzał.
 Szyldwach w bramie pałacu stał przed swą budką i prezentował broń.
 Ukazał się odkryty powóz, w nim zaś cesarz i arcyksiężniczka Marja Beatrycza.
 Młodzieniec stanął jak zdrętwiały.
 Paru przechodzących mężczyzn odkryło głowy w ukłonach.
 Bohdanem szarpnął nagły wstyd. Wtem spotkał wzrok arcyksiężniczki. Wzrok chłodny, obojętny, matowy, taki sam, jakim patrzała na szyldwacha w bramie. Zanim ochłonął, zobaczył już daleko lśniący powóz i duży kapelusz Beatryczy.
 — Nie poznała mnie.
 Śmiech szyderczy, wściekły, śmiech zwyciężonej dumy zatargał jego piersią.