Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/191

 — Uciekajmy, panicu! O! Jezu mój!
 Chwycili się za ręce i mkną szpalerem wiśniowym z pochylonemi głowami, roześmiani, szczęśliwi. Kwiaty białym strumieniem płyną z potrącanych gałęzi, tworząc jakby wyłączną mgłę, która okrywa zakochanych w sobie, szalejących: wiejską dziewczynę i panicza ze dworu.
 Z sadu, z pod osłon białych wiśni, wybiegli na łąki. Trawa bujna, soczysta i mnóstwo kwiatów: żółtych jaskrów i pełników łąkowych i białych dmuchawców i miodem pachnącej białej kaszki — tamują ruchy, zniewalają do podziwiania ich. Staś i Zulka idą wolno, zdyszani, przytuleni do siebie. Ona pochyla się, rwąc garściami tęczę kwiatów, oddycha szybko i urywanie śpiewa jakąś piosenkę.
 — Oj, da dana, danaaa... — kończy każdą strofkę.
 — Lubisz ty mnie, Zulka? — pyta Staś.
 — Oj, lubię panica. Oj, lubię! Panic to moje słonko.
 — A wyjdziesz za mąż za Jaśka młynarzowego, co?...
 — Niby to panic nie wiedzą, żem wódki do niego nie psepiła.
 — No, i nie wyjdziesz? A jak cię zniewolą?
 — To ucieknę z chałupy i jus. Kto mie ma zniewolić? Do probosca posłam i powiedzia-