Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/103

łupie, pożywi, szkapy wydychają się żdziebko? proszę po Bożemu.
 Ale panu pilno.
 — Nie, Bóg wam zapłać gospodarzu, wysadzę was i pojadę dalej.... już mi niedaleko, przed nocką zajadę.
 — No to stój, chłopcze.
 Gospodarz wysiadł opędzając się od dzieciaków, które wypadły do niego z chaty.
 — Wasze? spytał podróżny.
 — A juźci moje i synowe, Bóg dał pociechy dość... aby odchować.
 — Bywajcie zdrowi.
 — Niech Bóg prowadzi.
 Parobek zaciął konie, koła zadudniły na mostku i skrzypiąc w piasku znikły na zakręcie.
 — Na Dolinki pojechał? szepnął gospodarz — kto że to taki jest? może jakie nasłane? coś o krzyżach gadali ........
 Mrucząc poszedł do chaty. Zastał w izbie żonę i dwóch gospodarzy ze wsi. Otoczyli go, witając imieniem Bożem.
 — Jako że tam? wszystko gotowe? spytała kobieta dyskretnie.
 — Cicho... a toć Józik jest — zgromił ją chłop wskazując na małego chłopca stojącego z palcem w ustach. Twarz malca w wichrze konopiastych włosów wyrażała ciekawość.
 Kobieta wzruszyła ramionami.