Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/057

 — Nie bresz stara — zawołał ojciec — Fedotka ciłyj dień chusty połokała na rzece, ja baczył.
 — A teper w sadu o Daniłce zadumałasia ha! — zaśmiał się starszy brat.
 — A jak dumała to tobi szczo? — odcięła Fedotka.
 — Na, isz kartofle — rzekł znowu ojciec — a ty Matwiej ne durysia.
 — Ne choczu isty, ne budu — odburknęła Fedotka.
 — Czomuż to?...
 — Wiszni naiłasi — odparła machinalnie.
 Matwiej parsknął śmiechem.
 — A bo to prawda! jej uże ne smakujut naszi kartofli, ona tużyt za sałom u Maksyma. Znajete bat’ku, win kazał meni szczo jeszcze raz z wódką przyszle.
 — Niechaj do psa przysyła, nie do mene — burknęła dziewczyna.
 — A taki twój Daniłko nie wróci, on wże na wojnu pijszoł — śmiał się Matwiej.
 — Kto tobi howorył zapytał stary chłop.
 — Maksym i chłopcy we młynie gadali i Josiel gadał, oni znajut, na świtie wełyka wojna i Daniłko pijszoł.
 — Ha! Boża wola! ale ja o wojnie od nikoho nie słyszał — odrzekł stary flegmatycznie i znowu zaczął jeść.