Strona:Gustaw Meyrink - Demony perwersji.djvu/11

w nieustannym musowaniu przez lekkie rytmiczne drgania.
 Ze ścian namiotu promieniowało łagodne, zimne światło i spływało bajkowym blaskiem na miękkie jedwabne dywany.
 — Zdaje mi się, że dzisiaj kolej na mnie? — rzekł kirgizki szlachcic, Monsieur Choat — Jumbo. Jumbo! — zawołał w maleńką słuchawkę, umieszczoną na metalowym pręcie, idącym ze środka podłogi sali w górę przez otwór w sklepieniu aż do szczytu domu — Jumbo, Jumbo, proszę o kulę, prędko!
 Za chwilę małpa wynurzyła się bezgłośnie z ciemności i zesunęła po drągu na dół, umocowała na dwóch pętlach szlifowany w kulę beryl wielkości głowy ludzkiej i znikła niebawem znowu w górze.
 Kirgiz wyjął małe etui i odrzucił w tył swój szeroki jedwabny rękaw.
 — Czy mogę może poprosić któregoś z panów?
 — Hrabia zrobił mu zgrabnie injekcję w ramię, za pomocą strzykawki.
 — Tak, to wystarczy na jedną albo dwie wizje.
 Monsieur Choat posunął kulę z berylu trochę wyżej, tak, że mógł się wygodnie w nią wpatrywać i oparł się wygodnie.