Strona:Gustaw Geffroy - Więzień.djvu/84

do związku, policzyć swe siły, zgromadzić bruk i rozpocząć strzelaninę. Co potem nastąpi okaże się samo przez się. Organizacya społeczna powinna nastąpić dopiero po zwycięstwie.
 Czyny jego, podobnie jak słowa, nie zawierały bliższych wskazań. Ale myśl jego ciągle pracuje i właśnie badania tego czasokresu doprowadziły do odkrycia, że można zmienić formy posiadania. W tym to czasie posyła do pisma pt. „Liberateur“ rozprawę o współdziałaniu i z tej to rozprawy później miał przekonać się Benoit Malon, że Blanqui pierwszy w Europie dał zasadniczą formułę kolektywizmu. Blanqui rozmyślnie odsuwa na bok marzenia i spekulacye nasuwające mu się ciągle, nie stara się określić niezbadanego celu, nie ściga mirażu, o którym niewiadomo jestże na ziemi jałowej, czy chmurach nieba. Potem? Któż odgadnie co będzie potem? Sam instynkt, sama potrzeba życia wystarczą. Idei było tyle już i ciągle zaprzeczały im fakty, określały je, zmieniały. Trzeba iść naprzód i w samym tym ruchu znajdować zadowolenie, czyn sam jest nagrodą za działanie, należy iść naprzód i działać ciągle, co dnia, bez wytchnienia, a skutek przyjdzie niezawodnie, bo przyjść musi. Przynajmniej jakiś zawsze nastąpi.
 Tego ostatniego zdania nie wygłaszał i nie mógł wygłosić. Byłoby mu ono poczytane za dowód ironicznego sceptycyzmu, a Blanqui tak dalekim był od sceptycyzmu jak masy, które chciał pociągnąć za sobą. Wierzył w natychmiastowy wysiłek i jeden ten dogmat wyznawany stale, uparcie, i udowodniony niejednokrotnie na przykładach, wystarczył mu do osiągnięcia stopnia generała rozruchów, któremu przysługuje prawo kreślenia planu i dawanie sygnałów rozpoczęcia walki.