Strona:Grazia Deledda - Popiół Cz.II.djvu/56

 Staruszka wzdychała. Gdyby nie to straszne, okrutne morze...
 — Czyś bardzo bogaty? — pytała studenta.
 — Kolosalnie!
 — Wiele masz pastwisk?
 — Nie zliczę! Siedem, osiem...
 — A pasieki są?
 — Ile zapragnie dusza.
 — Sługi, parobki?
 — Wszystkiego poddostatkiem, ciotko.
 — To czemużeś tu przyjechał, na kontynent? Po co ci nauki?
 — Narzeczona moja chce, bym został doktorem.
 — A jak się nazywa?
 — Kto? Narzeczona? Córka barona z Baronii.
 — Czyż istnieją jeszcze baronowie z Baronii? Słyszałam, że same duchy zamieszkują ich pałace. Raz pewien drwal, przechodząc tamtędy, widział na obmurowaniu zamku damę w sukni ze złotogłowia, ot tak długiej. Wyglądała jak kometa. A czy wiesz, co to kometa? Ach! Najświętsza Matko, dobrej rady! Chłopiec ten zrujnuje nas, całą wypiję kawę... Ostrożnie, zaszkodzi ci.
 — Opowiadajcie ciotko. Opowiadajcie, jakto tam było z tą damą-kometą, którą drwal widział śród ruin zamku! Ciekawa historya! — mówił student dolewając sobie kawy, a zia Varvara opowiadała, rada mieszając legendy zamku w Burgos z legendą zamku Galtelli, wtłaczając strzępy historyczne w osnowę ludowej gadki, przeplatając to wypadkami, które zaszły za jej lat dziecinnych, przedawno. Pomiędzy innemi legendami rozpowiadała podanie o rycerzu zabłąkanym na pustej płaszczyźnie, który o zachodzie słońca posłyszał kościelny dzwonek i nim wiedziony doszedł do miejsc zamieszkałych. Radość rycerza była tak wielka, że ślubował bogac-