Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/107

 — Tylko takiemu podłemu doktorowi, takiemu, co to zaczyna... źle?
 Milczenie.
 Nagle Dulska podnosi wrzask.
 — Gadaj! Tu chodzi nie o mnie, bo ja mogę skonać bez pomocy, ale tu chodzi o ciebie. Skoro nie chcesz wstać, to może cię ci panowie podniosą.
 Nic nie zdoła opisać ironii i nienawiści, z jaką Dulska mówi o »tych panach«.
 — Ja nie potrzebuję! — mruczy wreszcie Felicyan.
 Lecz furya Dulskiej wybucha z całą gwałtownością.
 — Ja się ciebie pytać nie będę... ja zrobię, co uznam za stosowne. Ja ci sprowadzę całą bandę tych rzeźników w fartuchach i z nożami. Kiedy nie chcesz słuchać żony, będziesz słuchał tych panów!... Jak ci odrąbią obie nogi, to może wreszcie wstaniesz i pójdziesz do pracy.
 — Ja nie potrzebuję!... — powtarza Felicyan.
 — A ja ci powiadam, że będzie tak! — wrzeszczy Dulska.