Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/106

 Właśnie z bramy wychodzi młody doktorek, już nie tak szykowny w swem palcie zimowem i czapeczce, jak w długim czarnym hałaciku. Dulska bystro patrzy na niego.
 — On idzie do kliniki! — mówi cichutko tuż pod jej łokciem Mela, ubrana także do wyjścia w zbyt krótkiem paletku i kapeluszu dziwacznym z błękitną pluszową kokardą.
 Idzie bowiem na pensyę.
 — Skąd wiesz? — pyta Dulska, odsuwając siebie i córkę od okna.
 — Słyszałam!
 — Radzę ci: nie słysz! — rzuca jej Dulska groźnie.
 Resztę poranku Dulska spędza w milczeniu. W domu zaczyna panować konsternacya. Kucharka napróżno czeka, aby pani przeważyła mięso, a pokojówka — aby została zwymyślana. Dulska snuje się koło łóżka Felicyana, wreszcie staje i namyśla się dłuższą chwilę.
 — Słuchaj! — mówi wreszcie zmienionym głosem — ile się płaci za wizytę... doktorowi.
 Felicyan wysuwa głowę z pod kołdry i patrzy na nią przygasłym wzrokiem.
 Milczy.