Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/7

 Jerzy przemówił:
 — Szczęśliwi umarli! Oni przynajmniej już nie wątpią.
 — To prawda.
 Zniechęcenie bezgraniczne przebijało w ich zmęczonych głosach.
 Ona schyliła głowę i odparła z goryczą, połączoną z żalem:
 — Nieszczęśliwa miłość!
 — Jaka miłość? — spytał Jerzy, zamyślony.
 — Nasza.
 — Więc czujesz, że się już kończy?
 — W mojem sercu, nie.
 — Chcesz zatem powiedzieć, że w mojem?
 Rozdrażnienie źle powstrzymywane dodawało cierpkości jego słowom. Powtórzył z oczyma w nią utkwionemi:
 — Chcesz powiedzieć że, w mojem? Odpowiedz!
 Umilkła, z głową niżej jeszcze opuszczoną.
 — Nie chcesz odpowiedzieć? O! wiesz bardzo dobrze, że nie powiedziałabyś prawdy.
 Nastała chwila milczenia, podczas której doznawali niewypowiedzianej potrzeby czytania wzajem w swych sercach. Potem on mówił dalej:
 — Tak to poczyna się agonia miłości. Ty nie masz jeszcze jej świadomości; ale ja, odkąd powróciłaś, obserwuję cię bezprzestannie i codziennie nową spostrzegam w tobie oznakę...
 — Jaką oznakę?