Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/442

 Ale w pokoju było ciepło. Powracałem bez przestannie do okna, przypatrując się śniegowi, co spadał zwolna w płatkach. Była druga popołudniu. Co się tam działo teraz w pokoju dziecka? Nic nadzwyczajnego z pewnością, skoro nie przychodzono po mnie. Ale niepokój mój wzrastał tak bardzo, że postanowiłem pójść zobaczyć.
 Otwarłem drzwi.
 — Gdzie idziesz? — zawołała Juliana podnosząc się na łokciu.
 — Idę tam, na chwilę. Powrócę natychmiast.
 Ona wciąż siedziała podniesiona, wsparta na łokciu, nadzwyczaj blada.
 — Czy nie chcesz? — spytałem.
 — Nie. Zostań tu, przy mnie.
 Nie kładła się napowrót na poduszki. Przestrach okropny zmieniał twarz jej do niepoznania; oczy błąkały się z niepokojem, jakby ścigały jakiś cień ruchomy, jakieś widmo. Zbliżyłem się, ułożyłem ją sam napowrót, poprawiłem poduszki, dotknąłem jej czoła i spytałem łagodnie:
 — Co ci jest, Juliano?
 — Nie wiem; boję się...
 — Czego?
 — Nie wiem. To nie moja wina; jestem chora, rozstrojona, taka już jestem teraz.
 Ale jej oczy zamiast patrzeć na mnie, wciąż błądziły po pokoju.
 — Czego szukasz? Czy co widzisz?
 — Nic, nic.