Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/438

XLVIII.

 W ciąga wieczora poszedłem zobaczyć Rajmunda. Zastałem go na ręku u matki. Wydał mi się cokolwiek bledszym, ale był jeszcze bardzo spokojny, oddychał swobodnie. Nie można było zauważyć żadnego podejrzanego symptomatu.
 — Dopiero co się zbudził — powiedziała mi matka.
 — I to mamę niepokoi?
 — Tak, ponieważ nigdy nie sypiał tak długo.
 Wpatrzyłem się uważnie w dziecko. Podczołem posianym drobną wysypką białawą, szare oczy poglądały bez życia. Poruszał bezustannie wargami, jakby coś żuł. Raz nawet zrzucił na kaftanik nieco mleka zwarzonego.
 — Och! nie nie, to dziecko nie jest zdrowe — zawołała matka moja, potrząsając głową.
 — Ale czy kaszlał?
 Jakby w odpowiedzi na moje pytanie Rajmund zakaszlał się.
 — Słyszysz!
 Był to kaszel chrypliwy, któremu nie towarzyszył żaden szmer organów wewnętrznych. Ustał on natychmiast.