Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/419

 „Miałżebym lękać się? I czego? Spełnienia czynu, czy tego, że czyn ten może być odkrytym?“ Lękałem się cienia wielkich drzew, bezmiaru nieba, odbłysków Assora, wszystkich zmieszanych odgłosów wioski. Ozwał się dzwon na „Anioł Pański“. Powróciłem a raczej uciekłem, jak gdyby mi ktoś następował na pięty.
 W kurytarzu ciemnym jeszcze spotkałem matkę.
 — Zkąd przychodzisz, Tullio?
 — Wyszedłem przejść się trochę.
 — Juliana czeka na ciebie.
 — O której godzinie rozpoczyna się nowenna?
 — O szóstej.
 Było już kwadrans na szóstą. Miałem przed sobą zatem jeszcze trzy kwadranse. Trzeba było dać baczenie.
 — Idę do Juliany teraz, matko.
 Uszedłszy kilka kroków, raz jeszcze ją odwołałem:
 — A Fryderyk nie powrócił jeszcze?
 — Nie.
 Wszedłem po schodach do pokoju Juliany. Czekała na mnie. Krystyna nakrywała stolik.
 — Gdzie byłeś tak długo? — spytała mnie biedna chora z odcieniem wyrzutu.
 — Byłem z Manią i Natalką... Oglądałem kaplicę.
 — Tak, dziś wieczorem rozpoczyna się nowenna — poszepnęła smutnie, z wyrazem zniechęcenia.