Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/378

cią ziemistą, ze stężałemi rysami twarzy, z usta mi obwisłemi, otwartemi, pełnemi spływającej śliny i niezrozumiałego jąkania; widziałem ten ruch ręki, powtarzany co chwilę, kiedy ocierał chustką ociekającą bezustannie ślinę, co mu spływała z kącików ust...
 — Tullio!
 Był to głos matki. Odwróciłem się, postąpiłem ku alkowie.
 Juliana leżała na wznak, nadzwyczaj osłabiona, wyczerpana, milcząca. Doktór przypatrywał się główce dziecka, na której poczynały tworzyć się strupki mleczne.
 — Umówione więc już; pojutrze sprawim chrzciny — mówiła matka. — Doktór sądzi, że Juliana jeszcze czas jakiś będzie musiała pozostać w łóżku.
 — Jakże ją pan znalazłeś, doktorze? — spytałem starca, głową ukazując mu chorą.
 — Zdaje mi się, że nastąpiła pewna przerwa w polepszeniu — odpowiedział, wstrząsając białą swą głową. — Zastałem ją osłabioną, bardzo osłabioną. Trzebaby wzmódz odżywianie, postarać się...
 Juliana przerwała mu, patrząc na mnie z dziwnie znużonym uśmiechem:
 — Doktór auskultował mi serce.
 — Cóż więc? — spytałem, zwracając się nagle ku starcowi.
 Zdawało mi się, że cień jakiś przemknął po jego twarzy.
 — Serce jest najzupełniej zdrowe — odpowiedział pośpiesznie. — Potrzeba mu tylko krwi wię-