Strona:Gabriela Zapolska - Znak zapytania.djvu/21

nomicznego, obserwowali tancerki i, według posagu, konwenansu i urody taksując, uszczęśliwiali przetańczeniem jednego tour’a walca.
 Na odgłos muzyki mama hrabina drgnęła i wyprostowała się jak koń pułkowy. Władzia zato pochyliła jeszcze smutniej głowę.
 — Czy masz kogo zapisanego na karnecie? — zapytała hrabina córkę.
 — Nie, mamo! — odpowiedziała panna.
 — A monsieur Sigismond nie inwitował cię wczoraj podczas kolacji do kotyliona?
 — Nie, mamo. To Elizę, która koło mnie siedziała...
 — C’est extraordinaire! Jak ty nie masz szczęścia! Wyprostuj się... oto przechodzi pan Leon; uśmiechnij się... Bon jour! bon jour, cher monsieur!
 I hrabina Skierka zaczęła całemi siłami zwracać uwagę przechodzącego Leona B., mego dawnego szkolnego kolegę, który spieszył angażować ładną blondyneczkę do walca.
 Leon był człowiekiem trés comme il faut.
 Panie mówiły o nim, że jest... dobrze. Trudno więc, aby człowiek „dobrze“ uchybił nawet hrabinie... Skierce. Okraszając więc usta banalnym uśmiechem, zbliżył się Leon ku nam. Skłoniwszy się przed hrabiną, zwró-