Strona:Gabriela Zapolska - Które z nich dwojga.djvu/8

 — Pani droga, nie opuszczaj mnie! Odprowadź aż do progu. Przy tobie nie będzie śmiał robić mi skandalu… Boi się obcych!
 Pociągnęła mnie za sobą.
 Drżała z trwogi, ale siłę miała nadzwyczajną. Ręka jej wpiła się w me ramię z energją i mocą. Niosła mnie niemal przed sobą jak tarczę, przeciw szałowi warjata.
 Zbliżyłyśmy się w ten sposób do domku i teraz mogłam przyjrzeć się swobodnie warjatowi.
 Był to wysoki, rosły mężczyzna o silnych barkach, a odziany w biały garnitur pikowy. Chudość jednak jego robiła go podobnym do widma. Długa, czarna broda kładła dziwny cień na biel jego stroju. Był zupełnie łysy, a refleks zielonawy od krzaków pokrytych liśćmi, bladość jego czynił podobną do bladości trupa. Stał wychylony z okna i oczy swe wpił niejako w skuloną postać matki.
 I oczy te czarne, wielkie, lśniące jak dżety, były trochę skośne i oprawą i wyrazem przypominały zupełnie oczy stojącej koło mnie staruszki.
 Wzrok ten był silny i rozkazujący. Magnetyzował niejako i ciągnął silnie ku sobie.
 Zbliżyłyśmy się obie do sztachet.
 Nagle zagrzmiał silny, lecz trochę chrypliwy głos.
 — Do domu! Matko!… Do domu!
 Staruszka podniosła na mnie swe strwożone i jakby błyskające nienawiścią oczy.
 — Zaczyna się! — wyszeptała — widzi pani…
 — Do domu! — grzmiał głos z facjatki — jak matka mogła wyjść bez mej wiedzy?
 — To ta pani… chce wynająć willę.
 — Ja sam to załatwię — rzucił się wa-