Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/198

bielały dwie wysokie wieżyczki o śpiczastych dachach.
 Małaszka żywo podniosła oczy.
 — Do dworu! — powtórzyła — a co ty tam będziesz robił teraz?
 Po ustach chłopca przewinął się uśmiech smutny, gorzki — dziwny jakiś.
 — Muszę zmywać szklanki i przynosić z kuchni półmiski do kolacyi — wyrzekł, pochylając głowę.
 Ale po chwili wyprostował się i odrzucił w tył spadające włosy.
 — Och! Małaszko! Małaszko! — zaczął znowu, a oczy jego ożywiały się stopniowo i głęboka bruzda, wyryta między brwiami, znikała jak pod dotknięciem czarodziejskiéj różczki — jaka ty szczęśliwa! ty możesz cały dzień latać po polu i chodzić do boru, gdzie takie wysokie choiny sięgają aż w niebo... Coby ja za to dał, żeby i mnie wolno było siedziéć tam, daleko, w ciemnym borze, wiesz, tam koło mogiły wisielca, taj grać, grać... a potém dumać.
 Urwał i wyprostował się — pierś jego zdawała się rosnąć i przepełniać tą tęsknotą swobody, która go trawiła.
 Wytarte nitki dworskiego surducika pękały z suchym trzaskiem pod tym nagłym nerwowym ruchem, którym rozszerzały się ramiona chłopca.
 Małaszka patrzyła nań zdziwionemi oczyma.
 — Koło mogiły wisielaka? ta tam straszy, Julku... w nocy tak jęczy, taj płacze...
 — Głupia ty! — odparł Julek — to bór szumi i sosny grają. Ach! jak grają przecudnie! Nad mogiłą jęczy sowa, pewnie dusza wisielaka, a wkoło ciemno,