Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/67

 — Naturalnie!
 Zabrał się do jedzenia, popijając herbatą.
 Nagle Wielohradzka spytała:
 — Znasz kanoniczkę Martel?
 — Znam.
 — To szkoda!
 — Dlaczego? Czy chciała dać mamie robotę?
 — Tak!... przez babkę Teci...
 Wielohradzki podniósł szybko głowę.
 — Niechże mamcia nie bierze!... — zawołał niespokojnie. — Kanoniczkę spotykam bardzo często, bywa na wszystkich wieczorach...
 Wielohradzka uspokoiła go łagodnym gestem.
 — Nie bój się... skoro tylko znasz tę panią, możesz być przekonany, iż nie przyjmę od niéj roboty.
 Umilkła na chwilę, poczem dodała:
 — A jednak szkoda... podobno dobrze płaci...
 — Mieszczanki także dobrze płacą! — podjął Tadeusz żywo — a mając pomiędzy niémi klijentki, nie może mi mamcia zaszkodzić!...
 Zjadł pierogi, otarł usta, zagryzł ciastkiem i powstał z krzesła.
 — Idę, a skoro wrócę, opowiem mamci, co grali i jak panie na scenie były ubrane!... — wyrzekł, biorąc kapelusz.
 Wielohradzka, przez chwilę zafrasowana, uśmiechnęła się wesoło.