Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/140

chał się kawałkiem tortu. Lecz babcia Pinkiewiczowa spojrzała na wnuka i natychmiast zawołała:
 — Teciu! pokaż państwu, jakie to powinszowanie Felek wykaligrafował.
 Chłopak, przyzwyczajony do popisów, jak uczona małpa, dojadał spokojnie resztę tortu i blademi oczami śledził siostrę, która, powstawszy, podeszła do komody i usiłowała otworzyć szufladę.
 Nie udawało jéj się jednak. Komoda była ciężka, staroświecka, massive mahoniowa:
 Pan Janczewski rzucił się do pomocy; mimowoli Tadeusz powstał i zbliżył się także.
 — Niech pani pozwoli!...
 Obaj przemówili równocześnie, stojąc po obu stronach klęczącéj przy szufladzie dziewczyny.
 Ona, na sekundę, znalazła się pomiędzy nimi dwoma i przeszło ją gorące uczucie, jak gdyby jéj kto kark wrzącą wodą oblewał. Bezwiednie prawie zwróciła się w stronę mechanika.
 — Proszę pana! — wyrzekła, powstając i miejsca mu przy komodzie ustępując.
 Tadeusz powrócił na swój fotel i teraz jadł tort delikatnie, wybrednie, trzymając łyżeczkę estetycznie i odsuwając na bok tatarak osmażony w cukrze. Tort był dobry i świeży. Tadeusz lubił łakocie. Jedząc, błądził myślą po wczorajszym pikniku i jutrzejszéj majówce. Kombinował nowe figury kadryla i kotyliona. O mazurze nie można było marzyć,