Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/51

 — Psst! — dało się słyszeć pod łóżkiem.
 — To z pewnością na górze się tłuką — odpowiedziała żona, zląkłszy się, bo pod łóżkiem, istotnie, wszczął się ruch.
 — Tak, na górze! — potwierdził mąż. — Na górze! A ja ci mówiłem, że jakiegoś franta — kchy-kchy! plecy!... Franta dopieroco spotkałem, był z wąsikami!
 — Z wąsikami! Boże, to napewno pana — szepnął Iwan Andrzejowicz.
 — Boże, co to za człowiek! Przecie ja tutaj, tutaj razem z panem leżę! Jakżeż on mógł mnie spotkać? Nie chwytajże mnie pan za twarz!
 — Jezu, ja zaraz zemdleję.
 W tej chwili istotnie doleciał zagadkowy szmer z góry.
 — Co się tam dziać może? — wyszeptał młody człowiek.
 — Panie, zlituj się pan! Strach mnie zbiera! Pomóż mi pan.
 — Psst!
 — Rzeczywiście, duszko, szmer; cały dom się przez nich trzęsie. I to jeszcze nad twoją sypialnią. Czyby nie posłać do nich?
 — Jeszcze co! Co ten wymyśla!
 — Noto już nie będę; tyś doprawdy dzisiaj taka zła...
 — O Boże, idźże już raz spać.
 — Lizo! Ty mnie jednak nie kochasz.
 — Ach, kocham! Ale, na Boga, jestem taka zmęczona.
 — No dobrze, dobrze! Pójdę już.
 — Ach nie, nie, nie idź! — zawołała żona — albo też idź, idź!
 — Co tobie takiego! Raz idź, to znowu nie idź! Kchy-kchy! Lecz naprawdę czas już spać... kchy-kchy! A wiesz, te córeczki Panafidinów... Kchy-kchy! Córeczki... kchy! Mają prześliczne lalki norymberskie, kchy-kchy...