Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/26

 — Czy pan jesteś mężem? Przecie mąż na Wozniesieńskim moście? Czegoż pan chce? Czego pan się uczepił?
 — Ciągle mi się zdaje, że pan sam jesteś kochankiem!..
 — Słuchaj pan, jeśli pan w dalszym ciągu w ten sposób będzie przemawiał, to będę musiał przyznać panu, że pan na prawdę jest durnym butem! To jest, pan już wie kim?
 — To znaczy, chce pan powiedzieć, że ja jestem mężem! — rzekł pan w jonatach, cofając się w tył, jak oparzony.
 — Psst! Milczeć! Słyszy pan...
 — To ona.
 — Nie.
 — Uf! jak ciemno!
 Wszystko ucichło: w pomieszkaniu Bobynicyna dał się słyszeć ruch.
 — O cóż to nam się sprzeczać, łaskawy panie? — szepnął pan w jonatach.
 — To pan, u djabła, sam się obraził!
 — Bo pan mnie doprowadził do ostateczności.
 — Milcz pan teraz.
 — Przyzna pan, że pan jeszcze bardzo młody....
 — Milczże pan już!
 — Zresztą, zgadzam się z panem co do tego, że mąż w takiem położeniu, to — but.
 — Przestanie pan nareszcie mówić? O!...
 — Ale, do czego to złośliwie drwić z nieszczęśliwego męża?...
 — To ona!
 Ruch jednak w tej chwili ustał.
 — Ona?
 — Ona! Ona! Ona! Czegóż to pan jednak tak się niepokoi? Wszak pan jesteś dla niej obcy! To nie pańska rzecz!