Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/25

 — Te-te-te...
 — Te-te-te... wrzeszcz pan jeszcze głośniej! Cicho!
 — Panie łaskawy, muszę się hamować z panem, ale ja nie jestem do czegoś podobnego przyzwyczajony... jesteś pan bezczelnym człowiekiem, doprawdy!...
 Rozbłysła zapałka.
 — Tak jest, oto bilet! Czytaj pan: Bobynicyn. Widzi pan: Bobynicyn?
 — Widzę, widzę!
 — Ci-szej! Co, zgasła?
 — Zgasła.
 — Trzeba zapukać?
 — Pewnie, że trzeba — ozwał się pan w jonatach.
 — Więc pukaj pan!
 — Nie, dlaczego ja mam pukać? Niech pan zacznie, pukajże pan...
 — A to tchórz!
 — Pan sam jesteś tchórzem!
 — Wyn-n-noś-że się pan!
 — Żałuję teraz, że powierzyłem panu sekret; pan...
 — Ja? No, cóż ja?
 — Pan wykorzystałeś moje zdenerwowanie, spostrzegłeś pan, że jestem zdenerwowany i...
 — E, plunąć na to; śmiesznie mi — i basta!
 — A czegoż pan tu szuka?
 — A pan czego?
 — Piękna mi moralność! — rzekł z oburzeniem pan w jonatach.
 — Co tu pan będzie plótł o moralności? Czego pan się czepia?
 — A jednak piękne pan ma zasady moralności!
 — Co znowu za zasady?
 — Wedle pańskiego zdania, każdy zdradzony mąż jest durny jak but!