Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/164

 — Czy mogę wziąć ze sobą szkuty i sam je potopić, gdy mi potrzeba wypadnie?
 — Potopić szkuty?! — zawołali panowie Wendt i Nielsen.
 — Tak jest! — odparł rycerz. — Może tuż za Helem je potopię. Chcę, żebyście waszmościowie zaufali mnie i owe statki niby podarowali. Jeżeli będzie zgoda i przyzwolenie — wypłynę za trzy dni i rozkaz spełnię, wasza dostojność.
 — Co zamierzasz czynić? — spytał niecierpliwy pan Weyher.
 — Relację o tem złożę po powrocie z wyprawy, panie starosto — rzekł pan Haraburda.
 — Władzą swoją hetmańską zezwolenie daję! — powiedział pan Koniecpolski i dłonią w stół uderzył.
 — Wtedy będę prosił, aby ludzie moi zajęli jutro dwie barkasy i trzy szkuty po 150 łasztów każda. Wyprowadzę je za mierzeję, aby niczyje oko nie dopatrzyło tego, co czynić będziemy z owemi statkami — mówił twardym żołnierskim głosem rycerz, podnosząc się.
 — A mnie, mopanku, ja ci powiadam, opowiesz o tem, co zamierzasz robić? — zapytał hetman.
 — Powiem w kwaterze waszej dostojności! — odparł pan Haraburda.
 — To nam nie ufasz? — spytali komisarze, a pan starosta, człek domyślny, tylko oko przymrużył.
 — Jakbym śmiał takim zacnym wojownikom i wiernym sługom królewskim nie ulać?! — wzruszył ramionami rycerz. — Lecz wybaczcie, waszmościowie, że powiem, iż jesteście do cudzoziemskich obyczajów nawykli. Ja zaś od zagończyków wojny się uczy-